|
Pierwsze obiekty zakładu zostały wzniesione w latach pięćdziesiątych
XIX wieku na terenie tzw Małego Zabrza, który należał wówczas do
Powiatu Bytomskiego. Po raz pierwszy nazwa huty „Redenhütte”
pojawia się w spisie hut „Zeit-Schrift
fur das Berg-Hütten
und Saunenwesen in der preussischen Staate” (A.Carnall, Berlin 1856). W opisie znajduje się informacja, że huta
posiada dwa piece. Z tego też okresu pochodzi najstarszy zachowany plan
huty. (MGW 101/761).
Inwestorami huty
byli Bockh, Silbergleit, Dressler i Schlesinger. Na początku zbudowano
dwa wielkie piece opalane koksem, puglingarnię, walcownię i koksownię
systemu Apolda. W 1867 roku huta zatrudniała 511 pracowników.
W 1870 roku do
huty włączono pobliską fabrykę kotłów parowych Koetza oraz
wybudowano halę walcowni blachy.
W roku 1872 hutę
przekształcono w Towarzystwo Akcyjne „Redenhütte”.
Wtedy też uruchomiono kolejną koksownię. Spółka nie przetrwała długo,
bowiem już sześć lat później uległa likwidacji przekazując majątek
nowej Consolidierte Redenhütte
AG
W 1900 roku firma
posiadała dwa zakłady – zakład hutniczy w Zabrzu i kopalnię
rud żelaza w Rudach-Piekarach i Tarnowskich Górach.
W skład zabrzańskiego
zakładu wchodziły: wielki piec, piec pudlarski, walcownia prętów i
walcownia blach, stalownia martenowska, kotlarnia, zakład budowy maszyn,
fabryka akcesoriów szynowych, odlewnia żeliwa, warsztat mechaniczny,
piec koksowniczy. Specjalnością huty były kotły parowe i konstrukcje
stalowe wszelkiego rodzaju, aparaty i zbiorniki dla przemysłu
chemicznego, browarów, gorzelni i zbiorniki na naftę.
W marcu 1903
roku zakład wykupił Friedrich Friedlaender, który zmodernizował zakład
likwidując wielkie piece, stalownię i baterie koksownicze.
Zakład został
przestawiony głównie na produkcję konstrukcji stalowych i maszyn dla
przemysłu górniczego i hutniczego. Podobno w okresie I wojny światowej
fabryka wykonywała elementy dla sterowców.
W latach
1914-1921 prowadzono dalszą rozbudowę i modernizację huty. W roku 1932
zakłady przejął koncern Borsig Kokswerke Fabriken.
Zagrabienie
znacznej części wyposażenia nie pozwoliło na wznowienie produkcji w
1945 roku. Nastąpiło to dopiero w roku 1947, kiedy zakład przejęło
Zjednoczenie Fabryk Maszyn i Sprzętu Górniczego. Specjalnością zakładu
stały się pompy dla górnictwa. Fabryka posiadała też własne biuro
konstrukcyjne i liczne brygady montażu zewnętrznego. W 1951 roku
wykonano pierwsze wentylatory kopalniane. W latach sześćdziesiątych właśnie
pompy, wentylatory i sita szczelinowe stały się podstawą specjalizacji.
Od 1968 (?) nazwa zakładu brzmi ZFMG POWEN, a w latach 1992-2005 mamy do
czynienia z grupą kapitałową POWEN S.A.
W 2005 roku
zakład połączył się z założoną w 1908 roku przez prof. Czesława
Witoszyńskiego fabryką pomp z Warszawy WAFAPOMP.
Na terenie
zakładu pozostały z dawnych zabudowań dwie hale z przełomu XIX i XX
wieku oraz prasa z 1912 roku.
Ponieważ zakład gośćmi którego
byliśmy podczas tegorocznych Dni Dziedzictwa jest zakładem czynnym, co
więcej, konkurencja nie śpi, dlatego ze względów oczywistych nie będzie
tu zdjęć nowej części zakładu. Z bólem serca zamieszczam tylko mały
wycinek zdjęć, które mam nadzieję nie naruszą żadnej tajemnicy.
|
