Budynek został wzniesiony na zlecenie Erwina Weichmanna, kupca tekstylnego, fakt, że podjął się tego znany już wtedy z awangardowych projektów architekt Erich Mendelsohn, odbierany był przez współczesnych jako wyróżnienie. Budynek ulokowany w szeregu dziewiętnastowiecznych kamienic często był postrzegany jako dzieło kontrowersyjne.  Gdy powstał, był najbardziej wyróżniającym się obiektem na całej Wilhelmstrasse, na której królowały bogato zdobione kamienice mieszczańskie. Ten prosty budynek o gładkich ścianach szokował ówczesnych gliwiczan. 

   Budynek oparty jest rzucie nieregularnego wieloboku, część zasadnicza jest trzykondygnacyjna, z tyłu nadbudowane jeszcze jedna kondygnacja. W elewacji parteru i pierwszego piętra pokazano żelbetowe słupy konstrukcyjne. Dynamizm formy podkreślają mocno wysunięte gzymsy.

   Mendelssohn zaprojektował dla każdej kondygnacji inne okna, odpowiadające funkcji: parter to rozległe witryny domu towarowego, pierwsze piętro ma horyzontalne, pasmowe okna, na trzeciej kondygnacji pojawiają się niecodzienne okna, w których górne skrzydło jest wysunięte przed lico dolnego (podobne możemy obejrzeć we wrocławskim domu towarowym), na najwyższym piętrze były małe okienka – tam znajdowały się mieszkania pracowników. 

   Pod koniec XX wieku budynek był już kompletną ruiną, przed katastrofą nie ratowało go nawet wpisanie na listę zabytków. Przez ostatnie dziesięciolecia w obiekcie działały sklepy i punkty usługowe, które zniszczyły pierwotny wystrój dom towarowego. Wojewódzki konserwator zabytków zalecał przywrócenie pierwotnej funkcji budynkowi, ale trudno było znaleźć najemcę, który wykorzysta cały obiekt. 

   Ostatecznie nowy właściciel budynku firma Hurt-Metallco, nawiązała współpracę z bankiem PKO BP, całą modernizację przeprowadzono więc pod konkretnego użytkownika. Projekt adaptacji wykonała  PRACOWNIA PROJEKTOWA "ARCHITEKT" mgr inż. arch. Haliny Piotrowskiej-Hirszberg, a projekty konstrukcyjne opracowała Firma Inżynierska STATYK mgr inż. Grzegorza Komrausa – obie firmy z Katowic. 

    Ponieważ  wewnątrz z dawnego wystroju zachowały się jedynie: klatka schodowa z oryginalną balustradą oraz łazienka ze świetlikiem na drugim piętrze – prace konserwatorskie skoncentrowano na tych elementach oraz elewacji. W łazience część elementów musiano wymienić z uwagi na znaczny stopień zniszczenia, zachowując jednak styl i klimat. Pozostałe wnętrza dostosowano już do nowego użytkownika, ale zachowano układ parteru – jako wielkiej otwartej przestrzeni, lokując na parterze salę operacyjną banku. Odsłonięto wszystkie zaślepione otwory okienne i wymieniono stolarkę ściśle wg historycznego kształtu, materiału, podziału i sposobu otwierania. Poddano modernizacji instalacje wewnętrzne, wymieniono stropy, konstrukcję stropodachu zamieniono na stalową. Tynki zewnętrzne trzeba było w całości skuć i położyć nowe, a ponieważ nie zachowały się żadne wiarygodne przekazy co do kolorystyki, zdecydowano o wyborze neutralnych odcieni szarości.

   Prace trwały od marca do listopada 2002 roku. Realizacja otrzymała wyróżnienie Moderna 2005.