|
Kościół p.w. Świętej Trójcy istniał już w 1305 roku – pierwsze
wzmianki w latach 1376 i 1447. Najstarszą
częścią jest murowane gotyckie prezbiterium z zakrystią pochodzące z
przełomu XV i XVI wieku. Prezbiterium zamknięte jest trójbocznie, z
zewnętrznymi przyporami, przekryte sklepieniem kolebkowym z lunetami, pod
nim znajduje się krypta grobowa. Pozostałe części kościoła są
drewniane. Nawę o konstrukcji zrębowej otaczają soboty. Jednokalenicowy
dach pokryty jest gontem, na kalenicy osadzono wieżyczkę sygnaturki zwieńczoną
drewnianym hełmem. Pierwotnie wolnostojąca wieża znajdowała się na
cmentarzu, w latach 1679-1688 zastąpiono ją nową dostawioną do nawy kościoła.
Gdy ta spłonęła w 1705 roku, w latach 1780–1790 wybudowano nową,
istniejącą do dziś. Wieża jest konstrukcji słupowej o ścianach zwężających
się ku górze, zwieńczona ośmiobocznym dachem namiotowym. Poprzedza ją
kruchta.
We wnętrzu
zwracają uwagę oryginalny dębowy portal z XVII wieku oraz kute drzwi do
zakrystii z wieku XV – wspaniałe przykłady dawnego rzemiosła.
Barokowy ołtarz główny bogato rzeźbiony i z licznymi rzeźbami
figuralnymi pochodzi z roku 1679 – w protokole wizytacyjnym został
opisany jako „nova struktura”, w roku 1998 został
odrestaurowany. Ołtarze boczne w stylu późnego baroku pochodzą z połowy
XVIII wieku, a ambona z połowy wieku XIX.
Na
uwagę zasługuje też ogrodzenie kościoła wykonane w XVIII/XIX
wieku, nakryte dwuspadowym daszkiem gontowym.
|
