|
Zespół
parkowo pałacowy powstał w 1829 roku z inicjatywy księcia Adolfa zu
Hohenlohe-Ingelfingen. Od połowy XIX w. kompleks należał do rodziny
Donnersmarcków. Pałac został w latach 1905–1908 zbudowany
praktycznie od nowa przez wrocławskiego architekta Karla Grossera
(wykorzystane zostały jedynie pewne partie pierwotnego pałacu).
Zbudowany na planie podkowy pałac ma charakter eklektyczny z
elementami neobaroku. Korpus jest kryty dachem mansardowym z lukarnami
i flankowany ośmiobocznymi wieżami z hełmami cebulastymi. Wejście
do budynku przez portyk kolumnowy o znamionach neoklasycyzmu z
dwoma bocznymi wachlarzowymi podjazdami –
nad nim
attyka z czterema dużymi rzeźbami.
Wewnątrz oryginalny wystrój
zachował imponujący hall z klatką schodową i sklepieniem wspartym
na kolumnach oraz trzy
sale – biblioteka, myśliwska i sala balowa z której
przeszklonym łącznikiem można się dostać na emporę kaplicy
zamkowej.
Oprócz pałacu na szczególną
uwagę zasługują również zabudowania folwarczno-gospodarcze, wśród
nich budynek bramny z lat 1906-1910 z wieżą zegarową stanowiącą
jednocześnie wieżę ciśnień (nad wejściem drugi wspaniały
kartusz herbowy), oraz ujeżdżalnia adaptowana na salę gimnastyczną.
Całe to zaplecze utrzymane jest w tym samym stylu, wybudowane z cegły
klinkierowej.
Kompleks otoczony jest
parkiem krajobrazowym, w którym znajduje się ogród
botaniczny a w nim ponad 3,5 tys. gatunków roślin. Szczególnie
malowniczy jest w porze kwitnienia azalii i rododendronów.
|
