Cmentarz żydowski w Krzepicach powstał na przełomie XVII i XVIII wieku. Powierzchnia cmentarza wynosi 1,1 ha, był on niegdyś otoczony od strony północnej, wschodniej i południowej murem z kamienia wapiennego, a od zachodniej drewnianym płotem. W murze północnym umieszczona była okazała brama. Najstarszy zachowany obecnie nagrobek pochodzi z 1740 r., ostatni – z 1946 r. Cmentarz ten jest unikatowy z uwagi na żeliwne macewy, z których większość wykonana była w hucie Kuźnicy Starej. Jest to jedno z największych skupisk żeliwnych macew w Europie, niestety nie ominęła go też plaga złomiarzy i wandali. 

   W 1997 r. pierwszą próbę ratowania nekropolii podjęła polska młodzież zrzeszona w Polskiej Unii Studentów Żydowskich, dokonali oni częściowej renowacji obiektu; wycięli część krzaków i ustawili wiele macew. Ustalono wówczas ilość ocalałych nagrobków; stan na dzień siedemnastego sierpnia 1997 r. wynosił: dwieście czterdzieści cztery kamienne macewy, sześćdziesiąt sześć macew kamiennych wykonanych z elementów zamkowych gzymsów i półkolumn, czterysta dwie żeliwne macewy. Jednak przełomowym rokiem dla krzepickiej nekropolii był rok 2000. Wówczas to młodzież ze szkół średnich z Warszawy i Krzepic oraz podopieczni pana Jerzego Fornalika ze Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego w Borzęciczkach dokonali gruntownej renowacji obiektu. Niemal wszystkie żeliwne macewy zostały wówczas podniesione – a czasami wykopane – z ziemi, ustawione, oczyszczone i pomalowane czarną antykorozyjną farbą.