Święto to obchodzone jest corocznie 11 maja dla przypomnienia tragicznego pożaru z 1702 roku, który strawił znaczną część miasta.

   Pożar wyrządził olbrzymie szkody, wielu mieszkańców  straciło dorobek całego życia. Mieszkańcy Żor zorganizowali błagalną procesję wznosząc modły do Boga, z prośbą o odwrócenie od nich klęski pożaru. Przyrzekli też uczestniczyć w corocznych procesjach po ulicach miasta w tej intencji. Tak narodziła się tradycja obchodów Święta Ogniowego.

   Do 1939 roku dzień ten był dniem wolnym od pracy. W godzinach porannych odbywała się dziękczynna msza św., a następnie uroczysta procesja ulicami miasta. Na przedzie pochodu szły dzieci i młodzież, za nimi orkiestra miejska, a później rzemieślnicy ze sztandarami i chorągwiami. Proboszcz parafii niósł pod baldachimem monstrancję z Najświętszym Sakramentem. Za duchownym podążał burmistrz i radni miasta oraz przedstawiciele różnych służb miejskich: strażacy, policjanci, czy kupcy. Na końcu szedł tłum mieszkańców. Po zakończeniu procesji, wracano do kościoła. Tam uroczyście śpiewano hymn dziękczynny „Te Deum laudamus” (Ciebie, Boże chwalimy). 

   W czasie okupacji hitlerowskiej mieszkańcy miasta nie uczestniczyli w procesji obchodów Święta Ogniowego. Dopiero w 1950 roku zaczęto na nowo kultywować tradycję. O zmroku, po mszy dziękczynnej mieszkańcy z pochodniami i świecami idą w procesji od kościoła, poprzez stare uliczki i wokół rynku.