Był synem Leona Stępowskiego herbu Junosza i Anny z Więcłowskich  

I żona – Helena Skwarczyńska

II żona – Maria Malanowicz-Niedzielska – ślub 5.6.1936

III żona – Barbara Rozmarynowicz

w dniu ślubu

 Aktor, reżyser. Ukończył szkołę realną i Szkołę Dramatyczną przy Instytucie Muz.
w Krakowie. W 1913 został zaangażowany do Teatrze im. Słowackiego; 20 IX 1913 wystąpił pierwszy raz w roli epizodycznej w przedstawieniu dla dzieci, a 8 X t.r. zagrał Księdza („Sędziowie"). W teatrze tym do 1916 grał role drugoplanowe. W sez. 1916/17 był w Teatrze Polskim w Łodzi. W sez. letnich występował w zespołach objazdowych D. Baranowskiego, m.in. w Krynicy (1914, 1915), Tarnowie (1916, 1917), Zakopanem (1916) oraz A. Olędzkiego w Kielcach (1916). Potem grał w Teatrze Ludowym w Krakowie (sez. 1917/18), Polskim w Poznaniu (1918–1921; tu zaczął grać role pierwszoplanowe), Polskim w Warszawie (1921–1924), Bagatela w Krakowie (sez. 1924/25), Teatrach Miejskich we Lwowie (sez. 1925/26), Teatrze Miejskim w Bydgoszczy (1926–1929; tu również reżyserował). Pracował także w Gdańsku, gdzie z amatorskim zespołem przygotował przedstawienia: „Uciekła mi przepióreczka" (zagrał Przełęckiego; kwiecień 1927) i „Złote runo" (kwiecień 1928). Od 1929 do 1937 należał do zespołu Teatrów Miejskich we Lwowie, z krótką przerwą na występy w Teatrze Melodramatycznym w Warszawie (1931). W 1937–1938 występował w Teatrze Narodowym w Warszawie, w sez. 1938/39 w T. Reduta. Okres okupacji spędził w Warszawie; brał udział w konspiracyjnych przedstawieniach Szopki J. Strachockiego i w wieczorach poetyckich organizowa­nych przez M. Wiercińską. Po wojnie występował w Teatrze Polskim w Poznaniu (1945–1949), a nast. w Krakowie: w Miejskich Teatrach Dramatycznych (1949–1954), w Starym Teatrze (1954–1959) i Teatrze im. Słowackiego (1959–1970). Jubileusz pięćdziesięciolecia pracy artystycznej obchodził 7 II 1962 w Teatrze im. Słowackiego w roli Maksymiliana Moora („Zbójcy"). Dobre warunki zewnętrzne – był przystojny i szczupły – pozwoliły mu zarówno długo grać amantów, jak i wcześnie objąć role osób dostojnych i poważnych.

    Ważniejsze role przedwojenne: Albin („Śluby panieńskie"), Wicek („Wicek
i Wacek"), Franio Pszczółkowski („Młody las"), Konrad („Wyzwolenie"), Parys („Piękna Helena"), Horacy („Hamlet"), Adolf („Dziady"), Pan Młody („Wesele"), Prezes („Wyzwolenie"), Sieciech („Bolesław Śmiały"), Don Diego („Cyd"); po wojnie: Przełęcki („Uciekła mi przepióreczka"), Poeta („Wesele"), Harry Smith („Zagadnienie rosyjskie"), Priam („Woj­ny trojańskiej nie będzie"), Cecil („Elżbieta, królowa Anglii"), Czartoryski („Noc listopadowa"), Hrabia Fontana („Namiestnik"). Reżyserował niewiele, gł. przed wojną, np. „Kredowe koło" (1928), „Pan Geldhab" (1928), „Łatwiej przejść wielbłądowi" (1929).