Do 1921 roku, mieszkańcy dzielnicy Zatorze korzystali z kościoła p.w. Świętej Rodziny bądź kościoła p.w. św. Bartłomieja. Po podziale Górnego Śląska dzielnica zaczęła się rozrastać. Z terenów przyłączonych po plebiscycie do Polski napływała tu ludność niemiecka. Wielu z nich mieszkało w prowizorycznych barakach znajdujących się m.in. w wieloboku wyznaczonym przez ulice Hardenbergstrasse (obecnie ul. Wróblewskiego), Leipzigerstrasse (ul. Poniatowskiego) i Stadtwaldstrasse (ul. Okrzei). Teren ten nazywany był Leipziger Platz (Placem Lipskim) i ten właśnie teren przeznaczono pod budowę kościoła. 

   Starania o budowę nowej świątyni dla powiększającej się wspólnoty zostały zapoczątkowane już w 1929 roku z inspiracji proboszcza parafii p.w. Świętej Rodziny – ks. Brunona Pattasa. Wtedy to powstały pierwsze projekty kościoła – ich autorem był architekt z Kolonii, Dominikus Böhm.

   Oba zaproponowane przez Böhma warianty wydały się ówczesnym władzom zbyt nowatorskie i dlatego to nie Gliwice, a Zabrze może się dziś szczycić monumentalnym dziełem genialnego architekta (mowa oczywiście o kościele p.w. św. Józefa).

   Odrzucenie projektów nie wpłynęło jednak na decyzję o budowie świątyni. W latach 1930–1934 rozprowadzano cegiełki na budowę kościoła, przeprowadzano liczne zbiórki pieniędzy i ostatecznie 3 marca 1934 roku Rada Parafialna podjęła decyzję o rozpoczęciu budowy. Wykonanie projektu zlecono austriackiemu architektowi Karlowi Mayrowi, który w latach 1933–1938 zamieszkał w Gliwicach. 

   Ukształtowanie działki nie pozwoliło na tradycyjne orientowanie kościoła, został on usytuowany osią na kierunku północ-południe. Bryła może kojarzyć się z okrętem – w chrześcijaństwie nierzadko nawiązywano do motywu łodzi (Navis Ecclesiae – łódź, która przewozi chrześcijan przez morze życia do domu Ojca), w dodatku w początku XX wieku wieku masową wyobraźnią zawładnęły transatlantyki. 

   Kościół jest trójnawowy, w układzie bazylikowym, czyli z nawą główną wyższą niż przykryte płaskim dachem nawy boczne. Fasada wejściowa, pozbawiona ozdób jest kompozycją brył geometrycznych. Jej część środkowa miała stanowić podstawę 60-metrowej wieży, (p. rys. powyżej) której nie zrealizowano ze względów finansowych. 

   Zamiast wieży zrealizowano natomiast drewnianą nadbudówkę – dzwonnicę. Mieściła ona cztery dzwony z ludwisarni w Westfalii, ich wspólne brzmienie tworzyło motyw „Salve Regina”. Dzwonom, ówczesnym zwyczajem nadano imiona – „Chrystus Król” (był największym dzwonem w Gliwicach), „Maria”, „Józef” i „Barbara”. 29 grudnia 1941 roku zgodnie z zarządzeniem rządu III Rzeszy, dzwony zostały przekazane na potrzeby wojska. Okazuje się jednak, że dzwon „Barbara” wisi w wieży po dziś dzień, ale nie jest obecnie używany.  

   Na ukształtowanie wnętrza świątyni niemały wpływ wywarły idee Bauhausu, z którymi Mayr zetknął się podczas studiów w Berlinie oraz nurt odnowy liturgii. Powstało wnętrze przestrzenne, świetliste ukierunkowane na ołtarz znajdujący się na niewielkim podwyższeniu. Już w 1934 roku podjęto decyzję o zakupie organów w firmie Berschdorf z Nysy. 

   Ważną rolę dla kształtowania nastroju wnętrza miały odgrywać witraże. W 1937 roku firma F. Mayer, Hofkunstanstalt & Glasmalerei z Monachium wykonała witraże przestawiające wizerunki świętych, emblematy kościoła i sceny z życia Chrystusa i Marii w okienkach naw bocznych. Projekt przewidywał umieszczenie witraży we wszystkich oknach, jednak realizację przerwał wybuch II wojny światowej. W 1943 roku zlecono dokończenie realizacji firmie August i Jan Wagner z Berlina. Termin ukończenia przewidziany był na koniec marca 1945 roku, jednak 23 stycznia 1945 roku pocisk armatni uderzył w lewą nawę boczną kościoła i zniszczył wszystkie okna od strony prezbiterium. Obecnie jedynie cztery okna – chóru organowego i dwa ostatnie nawy od strony północnej posiadają oryginalne zgeometryzowane witraże z motywem korony Chrystusa Króla. 

   W 1938 roku na czołowej ścianie prezbiterium powstał fresk autorstwa Karla Platzka przedstawiający Chrystusa Króla z napisem w języku niemieckim „Moje Królestwo nie jest z tego świata”. Napis ten stał się przyczyną zamalowania napisu w latach powojennych. Fresk odsłonięty został wprawdzie podczas remontu w 1973 roku, ale nie jest kompletny i stracił wiele wyrazu.

   Pozostałe wyposażenie wnętrza wykonano również w duchu funkcjonalizmu.

   Trudności mieszkaniowe pracujących w parafii księży doprowadziły do budowy plebanii, kosztem przewidzianej w pierwotnym projekcie wieży kościoła. Projekt plebanii wraz z łącznikiem wykonali w roku 1938 Otto Linder i Theodor Ehl. W latach 1984–1986 wybudowano przy kościele dom katechetyczny doskonale nawiązujący do stylu świątyni.