2,5 – Nowek

5,0 – Góra Dobrzeszowska (367 m n.p.m.)  

   Rezerwat znajduje się koło wsi Dobrzeszów i obejmuje część zalesionego wzgórza o nazwie Góra Dobrzeszowska (na niektórych starszych mapach Góra Langiewicza), należącego do Pasma Dobrzeszowskiego. Rezerwat chroni zlokalizowany na szczycie wzniesienia prehistoryczny obiekt kultury materialnej i duchowej (sanktuarium z czasów przedchrześcijańskich) oraz zespół naturalnych elementów przyrodniczych i krajobrazowych, nierozerwalnie związanych z obiektem archeologicznym. 

   Obiekt archeologiczny 7 lipca 1977 r. został wpisany do rejestru zabytków województwa kieleckiego jako dobro kultury o wartości unikatowej w skali europejskiej. Stanowią go zlokalizowane na szczycie wzgórza trzy eliptyczne, koncentryczne wały usypane z bloków i rumoszu piaskowców. Oprócz wałów ważnymi elementami obiektu są niektóre głazy ze śladami obróbki, którym przypisuje się m.in. znaczenie steli wyznaczających kierunki astronomiczne, „ołtarza centralnego”, „kamienia ofiarnego” itp. Zbudowali ją, zdaniem archeologów, Wiślanie na około 200 lat przed podbojem tych ziem przez Polan i powstaniem państwa polskiego. Ostatnią fazę jego funkcjonowania – wyznaczoną węglową metodą datowania próbek węgla drzewnego z pozostałości ognisk palonych na wałach oraz znalezionych fragmentów ceramiki – określa się na wczesne średniowiecze, lata 750-950. 

   Oprócz walorów archeologicznych rezerwat posiada wysokie walory przyrodnicze. Stanowi go wielogatunkowy las mieszany z udziałem grabu, buka, klonu, jaworu, lipy, brzozy, jodły i sosny. Flora naczyniowa rezerwatu liczy około 170 gatunków i zawiera wiele interesujących i cennych roślin, np. perłówkę jednokwiatową, przetacznika górskiego, narecznicę górską, zachyłkę Roberta.

7,0 – Gruszka

8,0 – Jóźwików PKS

10,5 – Wzgórze 558 npm

13,0 – Węgrzyn

14,0 – Gręboszyn

15,0 – Mościska Małe PKS

16,0 – Mościska Duże

17,0 – Gajówka „Salachowy Bór”

30,0 – Niebo

   Nieopodal wsi znajduje się zgrupowanie skał noszących nazwę Piekło Gatniki, zbudowanych z piaskowca jurajskiego, sięgających wysokości 5 m., ciągnących się pasmem o długości około 100 m.

Do I wojny światowej Piekło stanowiło ośrodek wyrobu gwoździ. Podczas II wojny światowej w trakcie obławy w 1940 r. mającej na celu ujęcie mjr Henryka Dobrzańskiego „Hubala”, oddział SS wymordował tu wszystkich mężczyzn.

34,5 – Stadniska Wola

54,0 – Furmanów PKS

   Pozostałości zespołu wielkopiecowego położonego nad rzeką Czarną, zbudowanego w latach 1830-1835 (przebudowanego w latach 70. XIX wieku). Wśród nich: cztery parterowe, ceglane budynki fabryczne (ale bez pierwotnego wyposażenia), dawne ogrodzenie, fragmenty systemu piętrzącego i doprowadzającego wodę do zakładu oraz czterokondygnacyjna wieża gichtociągowa, służąca niegdyś ona do wsypywania wsadu do wielkiego pieca. Nie zachowało się pierwotne wyposażenie wieży. Obecnie zabytek jest własnością wytwórni sit.

61,0 – Rezerwat „Skałki Piekiełko pod Niekłaniem”

   Rezerwat znajduje się na zalesionym wzniesieniu Wzgórz Niekłańsko-Bliżyńskich, na wschód od Niekłania. Obejmuje ponad 6 ha lasu mieszanego z przewagą 200-letnich sosen i dębów, jednak największą wartością rezerwatu są malownicze skałki wymodelowane w dolnojurajskich piaskowcach przez plejstoceńskie procesy wietrzeniowo-eoliczne. Skałki występują na długości ponad 0,5 km i przybierają różne kształty tj. grzyby skalne, gzymsy, stoły, baszty osiągając wysokość od 2 do 8 m. Bogactwo form jest efektem wietrzenia kompleksu warstwowanych piaskowców o zróżnicowanej odporności na działalność erozyjną wiatru. Fantastyczne kształty i ciemne zabarwienie skał były prawdopodobnie powodem powstania wielu legend jak i samej ich nazwy. W skalnych szczelinach przetrwało stanowisko bardzo rzadkiej paproci zanokcicy północnej (Asplenium septentrionale), reliktu klimatu polodowcowego.

67,0 – Rędocin – PKS

   Wieś o długoletnich tradycjach garncarskich. Mieszka w niej kilku ludowych garncarzy – ich prace są znane w kraju i zagranicą.

70,5 – Rezerwat „Ciechostowice”

fot. Andrzej Staśkowiak

http://www.heodes.neostrada.pl/ciechostowice1.htm

http://www.e-tour.pl/przewodnik/_rezerwaty/rezerwaty.html  

   Rezerwat „Ciechostowice" znajduje się na terenie gminy Bliżyn w leśnictwie Ciechostowice i nadleśnictwie Skarżysko. Położony jest przy drodze z Mroczkowa, do Ciechostowic na południowo-zachodnim zboczu wzniesienia o wysokości od 345 do 560 m n.p.m. Powierzchnia jego wynosi 7,45 ha.

   Lasy szydłowieckie, na terenie których dzisiaj znajduje się rezerwat Ciechostowice w początkach XIII stulecia należały do rodu Odrowążów, w połowie XVI w. dobra szydłowieckie wraz z lasami przeszły w ręce rodu Radziwiłłów, a w XIX w. majątek przechodzi w ręce księżnej Anny z Zamojskich Sapieżyny.

   Drewno modrzewiowe było cenione już w starożytności – polecano je szczególnie do budowy mostów. W średniowieczu drewno modrzewi, odznaczające się dużą trwałością i odpornością na paczenie, stosowano do specjalnego wyrobu desek przeznaczonych do malowania obrazów.

   Początek powstania zagajników modrzewiowych sięga jeszcze czasów przed I wojną światową. Z inicjatywy prof. Władysława Szafera, który już w 1921 r. apelował na łamach „Ochrony przyrody" o potrzebę objęcia ochroną większej powierzchni młodników modrzewiowych w Majdowie, z dniem 9 grudnia 1928 r. nastąpiło utworzenie rezerwatu. 
   Do rezerwatu najwygodniej jest dostać się z miejscowości Bliżyn udając się drogą asfaltową prowadzącą na północ początkowo przez miejscowość Mroczków, a następnie przez kompleks lasów w kierunku miejscowości Ciechostowice. Od Mroczkowa asfalt przechodzi w publiczną drogę gruntową i doprowadza zainteresowanych do granicy rezerwatu wyraźnie oznakowanej tablicami informacyjnymi. Połączenie ze szlakiem zielonym i czarnym. 

BODO J., STAŚKOWIAK A. 2003. Rezerwat "Ciechostowice". Las - racjonalna gospodarka i ochrona. Skarżyskie Zeszyty Ligi Ochrony Przyrody zeszyt nr 7; Skarżysko – Kamienna s.65-70

77,5 – cmentarz partyzancki

fot. Paweł Rzuchowski

   Na terenie Skarżyska-Kamiennej, w odległości 3 km od Pogorzałego oraz około 4,5 km od wsi Łazy, znajduje się Cmentarz Partyzancki Żołnierzy Armii Krajowej. Powstał on w sierpniu 1943 roku, to jest w chwili gdy pięciu żołnierzy oddziału A.K. Ponurego zginęło w zasadzce 4 sierpnia na opuszczonej gajówce Mościska. Nazajutrz dowódca placówki A.K. Nr 115 „Pogorzałe”, z żołnierzami odnalazł zmasakrowane ciała partyzantów – pochowano je w tym miejscu z honorami wojskowymi. Wokół pierwszych mogił wykarczowano około 400 m ² lasu i ogrodzono pięknym modrzewiowym płotem. Na czołowej ścianie tego cmentarza postawiono duży, wyciosany z grubego pnia modrzewia krzyż. W maju 1944 r. prace zostały zakończone. W dzień Zielonych Świątek dokonano uroczystego poświęcenia Cmentarza Partyzanckiego.

   W roku 1947 świeżo powstały Związek Uczestników Walki Zbrojnej uhonorował ten cmentarz skromnym, murowanym, stojącym do dziś dnia pomniczkiem, z krzyżem metalowym na cokole i tablicą z wierszem:  

Rozumni szałem – silni jednością.
Dając w ofierze życie i sławę,
Padliście walcząc z wroga podłością.
O wolność Polski, za świata sławę.

na podstawie tekstu Edwarda Paszkiel „Pozew” - żołnierz Armii Krajowej oddziałów „Ponurego” i „Szarego”

http://www.skarzysko.org/

   Połączenie ze szlakiem żółtym.

81,0 – Pogorzałe PKS,  MPK

Inne zabytki przemysłowe tych okolic

...a gdy tam będziecie pozdrówcie ode mnie strony świętokrzyskie....i zobaczcie jak tam pięknie....

Andrzej Staśkowiak - „Galerie Skarżyska”