Wybudowany w latach 1875–1907. Wykonanie projektu pierwszego jak się później okazało etapu oraz budowę mistrzowi budowlanemu Mateuszowi Kreissowi. Budynek powstał dzięki funduszowi reprezentacyjnemu zebranemu na ten cel w nowym powiecie, wsparciu finansowemu hrabiego Posadowskiego, zaciągniętej pożyczce w wysokości 25 tys. talarów oraz darowiźnie udzielonej w postaci działki budowlanej o pow. ponad 25 arów przekazanej przez ówczesnego posiadacza ziemskiego Guido Henckla von Donnersmarcka. Po dwudziestu latach obiekt okazał się zbyt mały, ze względu na wzrastające potrzeby administracyjne, więc w 1894 r. postanowiono go rozbudować. Jej autorem był mistrz murarski Alfred Langer. W 1906 roku, uchwałą sejmiku powiatowego, ponownie zapadła decyzja o powiększeniu budynku o nowe skrzydło, w którym znaleźć się miała sala posiedzeń. Na przełomie lat 1906/1907 wzniesiono dwupiętrowe skrzydło północne, utrzymane w stylu neoklasycyzującym. Dostawiono je do głównego korpusu budynku w sąsiedztwie Szpitala Spółki Brackiej. Projektantem tego skrzydła był berliński architekt Arnold Hartmann. Budynek mieści w środku hol główny oraz reprezentacyjne, jednobiegowe schody. Na pierwszym piętrze znajduje się piękna sala posiedzeń sejmiku powiatowego z galerią, w całości wykonana w drewnie w stylu neogotyku skandynawskiego. 

   W międzyczasie budynek służył innym funkcjom – w październiku 1930 r.  otwarto tu Kupiecką Szkołę Zawodową, po wkroczeniu Armii Radzieckiej do miasta, w styczniu 1945 r., utworzono tu jedną z kilku radzieckich Komendantur Wojennych, gdzie w piwnicach, przystosowanych jako cele, więziono przeciwników nowej władzy. W latach 50., 60. ulokowano tu Technikum Budowlane.

   W grudniu 1979 r. utworzono w budynku pierwsze w Polsce Muzeum Górnictwa Węglowego.