| |
|
|
| |
Po południu włóczyłam się zaułkami
dzielnicy Gion,
|
|
| |
|
|
| |
 |
|
| |
|
|
| |
 |
|
| |
|
|
| |
 |
|
| |
|
|
| |
zaglądałam do ogródków, |
|
| |
|
|
| |
 |
|
| |
|
|
| |
|
|
| |
|
|
| |
 |
|
| |
|
|
| |
panie gejsze (tu nazywane geiko)
wyjeżdżały do pracy,
|
|
| |
|
|
| |
 |
|
| |
|
|
| |
 |
|
| |
|
|
| |
a ja udałam się pod teatr Gion Kobu
Kaburenjo – gdzie corocznie przez
cały kwiecień odbywają się
przedstawienia festiwalu Miyako Odori.
Jest to
festiwal, który odbywa się od 146 lat. Geiko i maiko
prezentują tam swoje umiejętności w
zakresie tańca, śpiewu i gry na
instrumentach.
Obecnie teatr jest w
remoncie (zabezpieczany jest na wypadek
trzęsienia ziemi) i występy festiwalowe
przeniesiono na peryferia, więc
właściwie nie wiem na co liczyłam. |
|
| |
|
|
| |
 |
|
| |
|
|
| |
Tu spotkała mnie niespodzianka. Na
pociechę – wyjątkowo w tym roku – w
małej sali teatru, maiko prezentują
kilka razy dziennie po dwa tańce. |
|
| |
|
|
| |
 |
|
| |
|
|
| |
W porównaniu do sceny zbiorowej z cudzej
fotografii wygląda to dość ubogo – ale
za to wolno było robić zdjęcia, co na
festiwalu jest zakazane.
|
|
| |
|
|
| |
(zdjęcie ze strony
www.onozomi.com)
na oficjalnej stronie festiwalu:https://www.youtube.com/watch?v=VnuFu_VC53E
|
|
| |
|
|
| |
– właściwsza nazwa, to „układy
choreograficzne”, bo tańca w naszym
rozumieniu to nie przypomina. Zresztą
muzyka i śpiew również są... mocno
odmienne.
|
|
| |
|
|
| |
 |
|
| |
|
|
| |
 |
|
| |
|
|
| |
 |
|
| |
|
|
| |
 |
|
| |
|
|
| |
 |
|
| |
więcej |
|
| |
|
|
| |
Tymczasem rozpadało się, a ja się
uparłam żeby spróbować słynnego kaiseki,
z którego słynie Kyoto. |
|
| |
|
|
| |
 |
|
|
|
|
|
| |
Ten niepozorny zaułek to wejście do
ekskluzywnej (w każdym razie dla nas
bardzo) restauracji. |
|
| |
|
|
| |
 |
|
| |
|
|
| |
Stoliki, a właściwie pokoje, trzeba tu
wcześniej rezerwować, ale mieliśmy
szczęście, ten pokój był zarezerwowany
dopiero od godziny 19.
|
|
| |
|
|
| |
 |
|
|
|
|
|
| |
Kaiseki to
wielodaniowy posiłek. Każde danie
podawane jest osobno z dbałością o każdy
detal. (Ten sok pomarańczowy to zapewne
profanacja, ale jakoś przez cały czas
pobytu nie przekonałam się do zielonej
herbaty.) |
|
| |
|
|
| |
 |
|
| |
|
|
| |
Dania wykorzystują produkty sezonowe i
są ozdabiane kwiatami (tu obowiązkowo
kwiaty wiśni) i liśćmi. Nie
zidentyfikowałam większości składników,
w każdym razie jeden miał czułki i
oczka.
|
|
| |
|
|
| |
 |
|
| |
|
|
| |
To jest tempura, czyli warzywa i ryba w
cieście. |
|
| |
|
|
| |
 |
|
|
|
|
|
| |
Danie główne – wołowina z Kyoto i
warzywa. Porcje niby malutkie, ale
całością najedliśmy się po uszy. |
|
| |
|
|
| |
 |
|
|
|
|
|
| |
Sashimi i zupa
miso |
|
| |
|
|
|
|
 |
|
| |
|
|
| |
Deser |
|
| |
|
|
| |
 |
|
| |
|
|
| |
Ostatecznym „deserem” był
rachunek, ale raz się żyje. Przez
większość pobytu moje dzienne menu to
były 2 onigiri (zamiennie z kanapkami z
7/11) – 200 jenów, paczka „sticków” –
100, butelka wody – 100 i wieczorem
„gorący kubek” przywieziony z Polski. |
|
| |
|
|
| |
|
|
| |
|
|
