|
Johannes
olim Welflini de Pomuk –
urodził się w miejscowości Pomuk koło
Pilzna między 1340 a 1350 rokiem, jako syn sędziego pochodzenia
niemieckiego. W 1370 roku, po kilku latach nauki
w szkole klasztornej
złożył śluby zakonne u augustianów. Około 1380 roku
przyjął święcenia kapłańskie i został kanonikiem przy
katedrze św. Wita. Studiował prawo kanoniczne w Pradze i Padwie.
Otrzymał tytuł doktora prawa kościelnego. Następnie piastował
godność kanonika kolegiaty praskiej św. Idziego, a w 1389 roku
mianowany został wikariuszem generalnym arcybiskupa praskiego
Jana z Jenštein.
Był też osobistym spowiednikiem królowej Zofii. Szeroko
rozchodziła się jego sława jako kaznodziei.
W związku
z zatargiem między królem Czech Wacławem IV
a arcybiskupem, Jan Nepomucen popadł w niełaskę władcy
i w 1393 roku został uwięziony. Poddany został torturom, a następnie
zrzucono go z mostu Karola do rzeki Wełtawy. Wbrew legendzie –
Nepomucena nie utopiono, gdyż ciało zrzucone do rzeki było już
martwe. Jego
zwłoki złożono w katedrze na Hradczanach. Beatyfikacja
Jana
Nepomucena odbyła się w 1721 roku, a kanonizowany został
w roku 1729. Już wcześniej uchodził za nieformalnego patrona
Czech,
a jego kult silnie promieniował na sąsiednie ziemie, zwłaszcza
Śląsk. Według rozpowszechnionej legendy, Jan Nepomucen stracił
życie
w wyniku odmowy ujawnienia tajemnicy spowiedzi królowej
Zofii
królowi czeskiemu Wacławowi (król podejrzewał żonę o
niewierność).
Był
patronem mostów, przepraw, opiekunem życia rodzinnego,
orędownikiem dobrej spowiedzi, sławy i honoru. Obecnie
uznawany za
patrona ratowników. Proszono go również o obronę przed obmową,
zniesławieniem i pomówieniem. Według tradycji ludowej był świętym,
który chronił pola i zasiewy przed powodzią, ale również i
suszą. Dlatego figury Jana
Nepomucena (nepomuki) można spotkać jeszcze dzisiaj przy drogach
w sąsiedztwie mostów, rzek, ale również na placach publicznych
i kościelnych oraz na skrzyżowaniach dróg. |
